Een rommelig CV zo zie ik mezelf. Hoppend van de ene baan naar de anderen. Niet omdat anderen ontevreden waren maar omdat ik dat zelf was. Ontevreden en verveeld. En dan hup naar het volgende.
Dat ging jaren goed en ik ging telkens dezelfde riedel door. Solliciteren, baan krijgen, me vervelen, iets anders gaan doen. Dat ik een baan leuk vond werd steeds korter en dat ik mezelf ging vervelen kwam steeds sneller en heviger. En daarom ben ik uiteindelijk voor mezelf begonnen. Kon ik in ieder geval zelf bepalen wat ik ging doen. Maar zelfs dat begon op den duur te vervelen.
En dus ging ik (weer) een opleiding doen; acceptance and commitment therapy. Dat leek me wel iets voor mezelf omdat ik niet kan accepteren wat me overkomt. Ik dacht kan ik eerst mezelf helpen en daarna anderen. We kregen daar een oefening met metaforen en ik kreeg een geweldig inzicht.
Ik was gekoppeld aan iemand die deze opleiding puur voor zichzelf deed. Ze was niet van plan er verder iets mee te doen. Wat verder leuk aan haar was, waren de brede interesses. Ze werkte nu voor sociale projecten maar ze had ook een opleiding agricultuur gedaan.
Ik vertelde haar mijn problemen met passend werk. En zie reageerde hierop met, ben je misschien een pioniersplant? Als een stuk grond braak ligt, kunnen daar niet meteen eikenbomen op groeien. Eerst komen er kleine plantjes, de pioniersplantje. Zij zorgen dat de grond bij elkaar blijft, brengen stofjes in de bodem en zorgen ervoor dat grotere planten kunnen groeien. Dat zijn de een en tweejarige planten. Die brengen andere stofjes in de grond waardoor er struiken kunnen groeien. En daarna komen de bomen.
Ineens ging een wereld voor mij open. Ik ben een kruising tussen een pioniersplant en een eenjarige plant. Ik geniet ervan om nieuwe dingen op te zetten, om een project stabiel te maken. Maar dan komt de verveling. Dan geef ik het stokje graag over aan mensen die graag een basis willen. Die het leuk vinden om te verbeteren en te continueren. Aan mensen die meer struiken en bomen zijn. En we hebben alles nodig om van een stukje braakliggend land een bos te maken.
Ik doe er dus met mijn capaciteiten ook toe. Net zoals al die andere mensen die iets anders nodig hebben. Jarenlang heb ik geprobeerd die eik te worden en toen ik merkte dat dat niet lukte, in ieder geval de struik. Maar dat ben ik dus niet. Ik ben een pionier en daar kan ik eindelijk trots op zijn.